W oczekiwaniu na... dzidziusia...

Początkowo tytuł posta miał brzmieć: "W oczekiwaniu na ból". Jednak pomyślałam sobie, że takie podejście jest złe.

Codziennie poświęcałam godziny na czytanie w internecie jak poród przeżywały inne kobiety. Teraz, kiedy niebawem zacznie się 37 tydzień każda godzina może być godziną "zero".

Najgorsze, że zaczęłam myśleć coraz bardziej o bólu. Kiedy się zacznie, jaki będzie, czy wytrzymam. Jednak wyczytałam w mądrej książce, że skupianie się na samym bólu jeszcze bardziej go spotęguje. Muszę myśleć o bólu jako o środku do celu. Dzięki temu, że pojawią się skurcze i ból to Marysia będzie mogła wyjść na świat, a przecież to jest dla mnie najważniejsze.

Muszę czekać na dziecko, a nie na ból.

Jednak myśli o nim trudno wyplewić :( Czasem w nocy podczas przekręcania się z jednego boku na drugi łapie mnie taki mocny kłujący ból nisko w dole brzucha. Wtedy dopadają mnie wątpliwości. Jeśli taki krótkotrwały ból sprawia, że stękam i szybko wstaję, żeby pozycję zmienić to co dopiero mówić o przeciskaniu dziecka przez krocze!

Mówią mi: "Nie myśl o tym" i "Za dużo myślisz". Taa... To już słyszałam 10 milionów razy w ciągu swojego życia. Na ile umiem to odpuszczam, ale ja chyba nie potrafię tak sobie "nie myśleć" na zawołanie.

Szwagierka też ostatnio się dziwiła, bo zastanawiałam się nad tym jaką brać koszulę nocną do szpitala, jedno czy dwuczęściową. Zaczęłam gdybać, że jak będę czuła się dobrze (tak jak ona) to dwuczęściowa ze spodniami jest lepsza, ale przecież mogę się czuć o wiele gorzej, albo mieć cesarkę to wtedy mogę nie mieć tyle siły na ściąganie i podciąganie spodni. Ona się dziwiła, że ja w ogóle myślę o takich rzeczach jak koszula i że tyle scenariuszy biorę pod uwagę. Powiedziała mi też, że ona nie czytała za wiele, a już na pewno nie tak jak ja wyszukując w internecie różne informacje. Ale mi to pomaga. Ostatnio zauważyłam u siebie gęstszą i obfitszą wydzielinę na wkładce higienicznej o lekkim zabarwieniu w kolorze jasno czerwonym. Zaczęłam się zastanawiać czy to jest ten czop śluzowy. A więc schemat jak zawsze: komputer włącz -> wujek google-> czop śluzowy. Zaskoczona byłam, bo wyświetliły się nawet zdjęcia tego czopa! Mi by chyba do głowy nie przyszło, żeby go fotografować (no bo do cholery po co???), ale na szczęście komuś przyszło. Po obejrzeniu tych zdjęć wiedziałam już, że u mnie to nie jest czop. Uspokoiłam się. Szukanie informacji budzi we mnie lęk, ale jednak bardziej uspokaja, dlatego nie zamierzam z tego rezygnować. Chcę wiedzieć co ze mną będzie się działo lub co może się stać.

Dni strasznie szybko mi mijają. Z całego dnia pamiętam dwie rzeczy: 1- pobudka i wstanie rano z łóżka i 2- pójście spać. W zasadzie ja tylko wstaję i idę spać. Dni lecą. Coraz bliżej do porodu. Chyba to czekanie mimo wszystko też na ból jest najgorsze. Zawsze czekanie jest najgorsze, na maturę, na obronę pracy dyplomowej, na rozmowę kwalifikacyjną. Ale o czekaniu to może kiedyś posta napiszę odrębnego. 

A póki co - czekam.

Na dziecko.