Rozdrażnienie, zdenerwowanie, konflikty z mężem, czyli 36 tydzień ciąży i... ostatnia prosta?

W zasadzie więcej niż napisałam w tytule mówić nie trzeba. 

Wczorajszy dzień był pod względem rozdrażnienia i ogólnego w*urwienia najgorszy. Wszystko w sumie kręciło się wokół jednej sytuacji, a raczej czegoś co mąż zrobił a moim zdaniem nie powinien. To co zrobił świadczyło o tym i upewniło mnie, że on nie zdaje sobie chyba sprawy z tego, że ja noszę pod sercem nowego człowieka, który naprawdę już niedługo pojawi się w naszym życiu i wypełni je po brzegi.

Nosiłam w sobie ze dwa dni te myśli, aż wczoraj wybuchłam. Nie sama z siebie tylko zmusił mnie do wybuchnięcia mój kochany mąż pytaniami: "Co się dzieje?" i "co ci jest?". No to mu powiedziałam. 

Główne zarzuty dla oskarżonego męża postawione przez prokuratora żonę brzmiały następująco:

- brak zainteresowania brzuchem (brak dotyku, brak rozmów z dzieckiem, które już jest na tyle wykształcone, że słyszy co się do niego mówi);

- brak zainteresowania okresem ciąży;

- brak zainteresowania samopoczuciem żony;

- brak wiedzy na temat porodu (tzn. nie wymagam, żeby umiał odebrać dziecko, ale miło by było jakby wiedział, kiedy będzie trzeba jechać do szpitala);

- brak orientacji co nam jeszcze jest potrzebne dla dziecka, czego brakuje a co już posiadamy;

- nieprzygotowanie oraz nie zorientowanie się, czy wózek i łóżeczko nie potrzebują jakiegoś "dopieszczenia", (ponieważ mamy te rzeczy po córeczce mojej siostry, która ma dziś 3 latka, więc nawet już siostra nie pamięta czy coś tam naprawy nie potrzebuje);

- brak chęci wicia gniazdka dla dzidziuśka.

To były główne zarzuty.

Oczywiście oskarżony tłumaczył się, że to nie jest tak do końca jak ja myślę, że "źle czuję". To jest niezłe :) Ja mówię, że to i tamto i że "tak się czuję" a on: "To źle się czujesz". Eh...

Wyrzuciłam z siebie wszystko co mi na duszy ciążyło. Oczywiście podniesionym tonem (no bo jak się tu kłócić inaczej?), a za ścianą teściowa... No cóż, warunki do kłótni żadne, ale nie obchodziło mnie to za bardzo.

Pokłóciliśmy się, wypłakałam się i to porządnie no i mi trochę przeszło. Jednak zauważyłam, że zazwyczaj po takiej kłótni (kiedy i tak wychodzi na moje ;P) jakoś szybciej przychodziła ulga, a wczoraj długo mnie trzymało. Zresztą tego dnia denerwowali mnie też inni. Chyba wszyscy. I chyba wszystko.

Czy to normalne? 

Zaczęłam czytać, że jak 36 tydzień to i rozdrażnienie może być.

Zresztą płacząc wydukałam też do męża, że naprawdę boję się tego porodu, że jest mi ciężko też z tym brzuchem, że w nocy się nie wysypiam... Może troszkę zrozumiał po naszej oczyszczającej kłótni. Dziś rano czytał w internecie o paru rzeczach związanych z ciążą i porodem, ale obawiam się, że mu i to krótkie zainteresowanie przejdzie :( A szkoda, bo tak jak mu mówiłam tak naprawdę mam tylko jego, tylko na niego mogę liczyć, tylko jemu wszystko powiedzieć, tylko on jest tak blisko. To dlatego tyle od niego oczekuję. Chociaż, naprawdę to jest "aż" tyle? Czy ja wymagam za dużo? 

Na wszelki wypadek od wczoraj piję meliskę przed snem (nawet pomaga), może wnerwienie nie będzie takie dotkliwe. Zauważyłam też, że różnie się czuję każdego dnia. Jednego chodzę po lesie ponad 4 godziny i oprócz stóp nie boli mnie nic i czuję się świetnie, a czasem (jak dziś) już na wstępie spaceru czuję się zmęczona. Poza tym wiecie, że z pozycji leżącej na plecach nie mogę sama wstać? :/ 

No i oczywiście problemy z założeniem skarpetek, butów, że o obcinaniu paznokci u stóp nie wspomnę ;/

Trochę mnie męczy już ta ciąża. A z drugiej strony, boję się tego co będzie...

Niby nic dodać do tytułu posta, a jednak się nazbierało ;)

Najważniejsze, że dziś się nie kłócimy i prawdopodobnie zaśniemy w przyjaznej atmosferze :) Mam nadzieję, że tak będzie...